Clonidyna skuteczniejsza niż TXA w kontroli krwawienia podczas rhinoplastyki

Jak przebiegała rekrutacja pacjentów i jakie kryteria włączenia?

W badaniu retrospektywnym, jednoośrodkowym analizowano dane pacjentów zakwalifikowanych do planowej otwartej rhinoplastyki, którzy wyrazili zgodę na udział w badaniu klinicznym w latach 2019-2022. Po zastosowaniu algorytmu porównania średnich i określonych kryteriów włączenia, spośród 135 osób wybrano 120 uczestników, którzy zostali losowo przydzieleni do jednej z trzech grup: grupy otrzymującej clonidynę (40 pacjentów), grupy otrzymującej kwas traneksamowy (TXA) (40 pacjentów) i grupy kontrolnej (40 pacjentów).

Kwalifikujący się uczestnicy musieli być w wieku 18-60 lat, wyrazić świadomą zgodę i spełniać klasyfikację Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologów (ASA) I lub II, co oznaczało brak poważnych problemów systemowych. Pacjenci z umiarkowanymi chorobami systemowymi, które były dobrze kontrolowane, zostali włączeni do badania. Wykluczono osoby z historią nadużywania substancji, niewydolnością wątroby lub nerek, cukrzycą, problemami oddechowymi lub sercowo-naczyniowymi, zaburzeniami krzepnięcia lub alergiami na TXA i clonidynę. Głównym badanym parametrem była utrata krwi podczas zabiegu, którą mierzono poprzez ważenie wcześniej zważonych gazików nasączonych krwią i obliczanie całkowitej objętości krwi zebranej w pojemnikach ssących. 80% uczestników badania stanowiły kobiety, a średnia waga pacjentów wynosiła 68 kg.

Jakie metody analityczne zastosowano do oceny krwawienia?

W badaniu wykorzystano kompleksową analizę do przewidywania ilości krwawienia podczas zabiegów rhinoplastyki. Zastosowano kilka modeli regresji, w tym liniową, random forest (RF), support vector regression (SVR), Extreme Gradient Boosting (XGBoost), Ridge i least absolute shrinkage and selection operator (LASSO) jako podstawowe narzędzia analityczne do oceny związku między śródoperacyjną objętością krwawienia, czynnikami chirurgicznymi i charakterystyką pacjenta. Celem tej strategii było określenie, który lek zminimalizuje utratę krwi podczas operacji.

Badanie obejmowało trzy fazy: 1) przetwarzanie wstępne zbioru danych, 2) implementację modelu i 3) ocenę wydajności algorytmów. Surowe dane uzyskane ze szpitala stanowiły podstawę analizy, ale mogły zawierać niespójności, niedokładności i nieistotne informacje. Skuteczne przetwarzanie wstępne tych danych było niezbędne do zagwarantowania wiarygodnych i godnych zaufania wniosków. Przeprowadzono normalizację danych, kodowanie zmiennych kategorycznych oraz wykrywanie wartości odstających, aby poprawić jakość i użyteczność zbioru danych.

Eksperymenty przeprowadzono w środowisku Google Colab, wykorzystując system wyposażony w procesor Intel Core i7 z 16 GB pamięci RAM działający pod kontrolą systemu Windows 11. Do oceny wydajności modeli wykorzystano trzy kluczowe metryki: średni błąd bezwzględny (MAE), średni błąd kwadratowy (MSE) i współczynnik determinacji (R²). Zastosowano również walidację krzyżową k-krotną, aby zapewnić wiarygodność oceny modelu.

Który lek okazał się najskuteczniejszy?

Wyniki wskazały, że clonidyna była najbardziej skuteczna w minimalizowaniu śródoperacyjnej utraty krwi, ze średnią objętością 112 ml, co czyni ją najlepszym wyborem spośród testowanych leków. TXA, który spowodował średnią utratę krwi wynoszącą 132 ml, okazał się drugą najbardziej skuteczną interwencją, podkreślając jego użyteczną rolę w zarządzaniu krwawieniem podczas operacji. W przeciwieństwie do tego, grupa kontrolna doświadczyła znacznie większej objętości utraty krwi, średnio 157 ml, co podkreśla krytyczne znaczenie przedoperacyjnego podawania leków w zmniejszaniu ryzyka chirurgicznego.

Jak ocenić precyzję modeli predykcyjnych?

W zakresie oceny skuteczności modeli predykcyjnych, zarówno regresja liniowa jak i regresja Ridge przewyższyły wszystkie inne modele na podstawie trzech wskaźników oceny: MAE, MSE i R-kwadrat. Wartości R² wskazują na proporcję wariancji zmiennej zależnej, którą można wyjaśnić przez zmienne niezależne w modelu. W szczególności algorytmy liniowy, Ridge i lasso osiągnęły wartość R² równą 1,00, przewyższając inne modele. Ta wysoka wartość R² oznacza dobre dopasowanie do danych, sugerując, że modele te skutecznie uchwytują podstawowe relacje między predyktorami a zmienną docelową, zapewniając wiarygodne przewidywania utraty krwi.

Modele liniowy i Ridge osiągnęły najniższy MSE, co sugeruje, że te modele doskonale radzą sobie z redukcją błędów predykcji, prawdopodobnie ze względu na ich silną zdolność do obsługi nieliniowych zależności i skuteczność w modelowaniu złożonych interakcji między cechami. Te dwa algorytmy wykazały również poprawę wydajności pod względem MAE, konsekwentnie generując przewidywania, które są bliższe rzeczywistym wartościom i minimalizują błędy bezwzględne.

Jak badanie wpisuje się w praktykę kliniczną?

Nasze wyniki sugerują, że stosowanie skutecznych strategii farmakologicznych może poprawić wyniki chirurgiczne i zwiększyć bezpieczeństwo pacjenta podczas zabiegów takich jak rhinoplastyka. Chociaż nasze badanie wykazało, że zarówno clonidyna, jak i TXA były bardziej skuteczne niż brak leku, przy czym clonidyna wykazywała lepsze wyniki w porównaniu z TXA, Heidari i wsp. w swoim badaniu stwierdzili, że TXA znacząco zmniejszył śródoperacyjne krwawienie i poprawił jakość pola operacyjnego w porównaniu z clonidyną u pacjentów poddawanych operacji nosa. Kilka innych badań wykazało znaczące zmniejszenie śródoperacyjnej utraty krwi przy stosowaniu TXA w porównaniu z grupami kontrolnymi, gdzie uczestnicy otrzymywali dawki systemowe 1 g doustnie lub 10 mg/kg dożylnie przed operacją. Dodatkowo, szereg innych badań wykazało skuteczność clonidyny w zmniejszaniu lub kontrolowaniu krwawienia podczas rhinoplastyki.

Główne ograniczenia badania obejmują specyficzność geograficzną (miasto Shushtar w prowincji Khuzestan w Iranie), co może ograniczać szerszą stosowalność wyników do zróżnicowanych populacji na całym świecie. Po drugie, liczba pacjentów była mała, ponieważ to retrospektywne badanie obejmowało tylko dane od osób, które miały operację w jednym szpitalu. Dane zostały zebrane podczas badania klinicznego przeprowadzonego w czasie pandemii COVID-19, gdy wiele planowych operacji zostało odwołanych. Po trzecie, wszystkie operacje zostały przeprowadzone przy użyciu podejścia otwartej rhinoplastyki, co oznacza, że wyniki mogą nie mieć zastosowania do technik zamkniętej rhinoplastyki. Po czwarte, chociaż dla wszystkich pacjentów zastosowano standardową metodę znieczulenia, nie badano, jak różne techniki znieczulenia mogą wpływać na krwawienie. Dodatkowo, połączone zastosowanie TXA i clonidyny nie było podawane w tej samej grupie.

Podsumowując, w rhinoplastyce zarządzanie śródoperacyjną utratą krwi stanowi znaczące wyzwanie, ponieważ nadmierne krwawienie może utrudniać widoczność chirurgiczną i negatywnie wpływać na wyniki pacjenta. W tym badaniu clonidyna i TXA zostały użyte jako leki przedoperacyjne w celu oceny ich wpływu na utratę krwi podczas operacji rhinoplastyki. Wyniki sugerują, że algorytmy regresji mogą skutecznie przewidywać śródoperacyjny krwotok, przy czym regresja liniowa i regresja Ridge dają najbardziej wiarygodne wyniki wśród testowanych modeli. Co godne uwagi, clonidyna okazała się bardziej skuteczna niż TXA, znacząco zmniejszając utratę krwi. Badanie to zwiększa efektywność chirurgiczną i bezpieczeństwo pacjenta, zapewniając chirurgom jaśniejsze zrozumienie wpływu tych leków, ostatecznie wspierając cel osiągnięcia najlepszych możliwych wyników chirurgicznych.

Podsumowanie

Przeprowadzono retrospektywne badanie jednoośrodkowe na grupie 120 pacjentów poddanych planowej otwartej rhinoplastyce w latach 2019-2022. Uczestników podzielono na trzy równe grupy otrzymujące clonidynę, kwas traneksamowy (TXA) lub placebo. Badanie wykazało, że clonidyna była najskuteczniejsza w redukcji śródoperacyjnej utraty krwi (średnio 112 ml), następnie TXA (132 ml), podczas gdy grupa kontrolna doświadczyła największej utraty krwi (157 ml). Do analizy danych wykorzystano różne modele predykcyjne, z których regresja liniowa i Ridge okazały się najdokładniejsze. Mimo pewnych ograniczeń, takich jak mała liczba pacjentów i specyfika geograficzna, badanie dostarcza cennych wskazówek dotyczących farmakologicznego zarządzania krwawieniem podczas rhinoplastyki, przyczyniając się do poprawy bezpieczeństwa i efektywności zabiegów.